Een stevig fundament
In de afgelopen zomer waren mijn man en ik bij een rondleiding in Fallingwater, en huis op het platteland van Pennsylvania dat in 1935 door de architect Frank Lloyd Wright ontworpen werd. Het was een unieke ervaring. Wright wilde een huis bouwen dat op een organische manier uit de omgeving opkwam, alsof het daar gegroeid was. En daar slaagde hij wonderwel in. Hij bouwde het huis om een bestaande waterval heen. In de bouwstijl is veel van de rotsachtige omgeving terug te zien. De gids die ons rondleidde vertelde hoe het kon dat het gebouw veilig was: ‘De hele verticale kern van het huis staat stevig op de rotsblokken,’ zei ze.
Domme schapen, goede herder
Ik heb een vriend, Chad, die een jaar herder is geweest in Wyoming. ‘Schapen zijn echt domme beesten,’ vertelde hij. ‘Ze eten alleen wat recht voor ze staat. Als ze al het gras voor hun neus weg gegeten hebben, eten ze gewoon de aarde. Het zal niet in ze opkomen om zich om te draaien om naar vers gras te zoeken.’
Zingen voor het vuurpeloton
Twee mannen die veroordeeld waren voor drugshandel zaten al tien jaar op de uitvoering van hun doodstraf te wachten. Terwijl ze in de gevangenis zaten kregen ze een sterk verlangen naar Gods liefde in Jezus, waardoor hun hele leven veranderde. Toen het moment kwam waarop ze voor het vuurpeloton moesten verschijnen, zagen ze hun einde onder ogen met het Onze Vader op de lippen en ‘Amazing Grace’ in de mond. Dankzij hun geloof en de kracht van de Geest waren ze in staat de dood met een ongelooflijke moed onder ogen te zien.
Ruiken naar Jezus
Warm en stoffig stapte Bob uit de bus waarin hij naar een andere stad gereden was. Hij was ver van huis, moe van de lange dag op de weg en dankbaar dat hij kon gaan eten bij vrienden van vrienden die daar in de buurt woonden. Ze heetten hem hartelijk welkom, en onmiddellijk kreeg hij een vredig gevoel. Hij voelde zich daar thuis, prettig, veilig en gewaardeerd.
Een hoopvol klaaglied
Als je in Nassau op de Bahama’s bent en het Clifton Heritage National Park bezoekt, ga je terug in de tijd naar een tragische periode uit de geschiedenis van die plek. Aan de kust is een trap die uit de rots is gehakt. Hij loopt helemaal vanaf de zeespiegel tot bovenaan de klippen. Slaven die in de achttiende eeuw per schip naar de Bahama’s vervoerd werden, moesten langs die trap omhoog klimmen. Vaak lieten ze daar hun gezinsleden achter. Hun wachtte een onmenselijk leven. Bovenaan de rotswand bij het einde van de trap staat een herdenkingsteken. Een stel ceders is uitgesneden in de vorm van vrouwen die over zee uitkijken naar het vaderland en de gezinsleden die ze kwijt zijn geraakt. De beelden zitten onder de strepen zoals die veroorzaakt werden door de zweep van de kapitein van een slavenschip.
Vreemdelingen die andere vreemdelingen welkom heten
Toen mijn man ik naar Seattle verhuisden om dichter bij zijn zus te zijn, wisten we nog niet precies waar ze terecht zouden komen of wat voor werk we konden doen. Een kerkelijke gemeente daar hielp ons aan een plek: een groot huis waar kamers verhuurd werden. Wij konden in een van de kamers wonen en de andere verhuren aan internationale studenten. Drie jaar lang leefden we als vreemdelingen die andere vreemdelingen van een plek voorzagen. We deelden ons huis en onze maaltijden met allerlei mensen uit de hele wereld. Samen met onze huisgenoten ontvingen we ook nog eens tientallen buitenlandse studenten die elke vrijdagavond naar onze bijbelstudiegroep kwamen.
foto’s van liefde
Samen met mijn kinderen ben ik aan een nieuw gebruik begonnen. Elke avond wanneer ik hen in bed stop, pakken we kleurpotloden en steken we een kaars aan. Dan vragen we God om ons te leiden, pakken we onze dagboeken en tekenen of schrijven het antwoord op twee vragen: Wanneer heb ik vandaag iemand liefgehad?, en Wanneer heb ik vandaag iemand mijn liefde onthouden?
God in mensengedaante
Mijn man moest voor een maand op reis, en ik zag als een berg op tegen de vele eisen van mijn werk, ons huis en onze kinderen. Een deadline voor iets wat ik moest schrijven naderde met rasse schreden. De grasmaaier stopte ermee. De kinderen hadden vrij van school en verveelden zich. Hoe zou ik in mijn eentje ooit al die dingen aan kunnen?
Vóór het begin
‘Maar als God geen begin en geen eind kent en altijd al bestaan heeft, wat deed Hij dan voordat Hij ons schiep? Hoe bracht Hij zijn tijd toen door?’ Als je les aan de zondagsschool of catechisatie geeft, is er altijd wel een vroegrijpe jongere die deze vraag stelt, als je het over het wezen van God hebt. Vroeger luidde mijn antwoord steevast dat het eigenlijk een mysterie was. Maar laatst heb ik ontdekt dat de Bijbel op deze vraag wel degelijk antwoord geeft.
Via Dolorosa
In de Stille Week denken we terug aan de laatste dagen van Jezus voordat Hij aan het kruis stierf. De weg door Jeruzalem waarlangs Jezus de tocht naar het kruis maakte, heet tegenwoordig de Via Dolorosa, de ‘weg der smarten’.
Gedenkstenen
Soms als ik ’s ochtends online ga, krijg ik op Facebook ‘herinneringen’ door: dingen die ik op dezelfde dag een jaar eerder gepost heb. Van deze dingen, zoals foto’s van de trouwdag van mijn broer, of een video van onze dochter die met haar oma speelt, moet ik meestal glimlachen. Maar soms hebben ze een veel dieper emotioneel effect. Als ik een opmerking teruglees over een bezoek aan mijn zwager die met chemotherapie bezig was, of een foto doorkrijg van de hechtingen in de schedel van mijn moeder, toen ze drie jaar geleden een hersenoperatie had ondergaan, dan herinnert dat me aan het feit dat God er juist in die moeilijke omstandigheden bij was.
Een boodschap van hoop
Reginald Fessenden had jaren gewerkt aan zijn pogingen om draadloze radiocommunicatie uit te vinden. Andere wetenschappers vonden zijn ideeën maar radicaal en onorthodox; ze twijfelden er aan of het hem ooit zou lukken. Maar hij beweert dat hij op 24 december 1906 de eerste mens was die muziek via een radioverbinding kon beluisteren.
